เรารู้นะคะว่าหลายคนอาจเจอเรื่องราวที่หนักกว่าเราก็ได้ แต่ยังไงก็ขอให้สู้ๆนะคะ เราแค่อยากระบายเพราะเราพูดกับคนที่บ้านไม่ได้ หรือพูดกับเพื่อนไม่มีใคนเจอแบบเราเขาก็ไม่เข้าใจ เราเจอเรื่องมามากมายเลยในตอนม.5 มีวิชาโครงงานครูกดดันมาก ๆ พูดแต่ว่าอยากได้ผลงานดีๆ เราเหนื่อยเราท้อมาก ๆ เราร้องไห้แต่เราโดนพ่อด่า แม่ก็ไม่ช่วยอะไรเลย เราเลยเลือกที่จะเงียบและไม่พูดอะไรกับคนที่บ้านเลย เราอยากเรียนวิศวะค่ะ เพราะเราชอบคำนวณและเราถนัดวิชาฟิสิกส์ เราตั้งใจจะสอบวิศวะ สุดท้ายพังค่ะ แม่บอกว่าไม่ชอบวิศวะเพราะว่าจะต้องทำงานไกลบ้าน กลัวไม่มีคนดูแล (เราลูกคนเดียว) อยากให้เป็นครูฟิสิกส์ เราก็โอเคครูก็ครู เพราะเราพูดจนเหนื่อยแล้วก็ไม่ฟัง เราเลยตามใจท่าน เพราะถ้าเราไม่ทำตามเหมือนใจเราเองยิ่งแต่ทรมานอะค่ะ เพราะไม่มีใครพูดกับเราเลยเราเลยสมัครที่เดียวโอเคทุกอย่างจ่ายค่าเทอมเสร็จสรรพ เราบอกแม่ว่าอยากอยู่หอเพราะว่าใกล้ และสะดวกกว่า คำตอบที่ได้คือ ไม่ให้อยู่เด็ดขาด เพราะอันตราย ให้ไปกลับอย่างเดียว บ้านเราห่างจากม.60 km. และเราต้องไปกลับทุกวัน เราไม่รู้นะคะว่ามันจะเป็นยังไง เราเลยคิดแค่ว่าอาจจะดีก็ได้ เลยทำตามเพราะรู้ว่าถ้าเถียงไปอะไรก็ไม่ดีขึ้น แถมแม่คงโกรธและเสียใจอีก เราอยากเรียนพิเศษช่วงปิดเทอมก็ไม่ให้เรียน เราอยากทำงานก็ไม่ให้ทำ เพราะเราอยากได้นั่นนี่แบบซื้อเองจึงอยากทำงาน สุดท้ายไม่ได้ทำ เราขออะไรไม่ได้สักอย่างเลย เหมือนชีวิตที่ผ่านๆมา เราต้องตามใจคนอื่นตลอดเลย ทั้งเพื่อน แฟน ครอบครัว เราต้องจัดการกับความคิดของเรายังไงดีคะ ไม่ให้ฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้ เราเหนื่อยที่ต้องรองรับความรู้สึกของทุกคน โดยที่ไม่มีใครฟังเราเลย เราอยู่เฉยๆ ทุกคนก็มองว่าเราผิดแล้ว เราไ่ม่มีที่ระบาย เราอึดอัด เราเบื่อ เบื่อที่ต้องทนรับความรู้สึกคนอื่น เบื่อที่ต้องตามใจคนอื่นเบื่อที่ทุกคนไม่เคยรับฟังเรา เราอยากมีที่พึ่งบ้างก็เท่านั้นเองค่ะ... 😢
ขอระบายได้ไหมคะ ไม่มีทางไหนระบายได้เลย..